Wchodzenie w dorosłe życie

Amicalle napisał:

Może jedynie rodzice przestają mówić "jak skończysz 18 lat, to będziesz robił co chcesz!!" i zamieniają to na "jak będziesz miał własny dom, to będziesz robił co Ci się podoba" :)

jakbym słyszała moją mamę ^^

ale też zgadzam się z przedmówcami, magiczna 18 niewiele zmienia - ja prawdziwe wejście w dorosłość miałam po trzecim roku studiów, kiedy wyniosłam się z domu (i to przy duuuużych prostestach mamy - "jak chcesz pracować, to pracuj, ale czemu od razu od nas uciekasz?" -_-")

^u mnie tego problemu nie ma, moi rodzice są zdania, że po ukończeniu szkoły czas się usamodzielnić i zacząć żyć na 'własny rachunek' - z czym się zgadzam, więc się wyprowadzam już za dwa miesiące z domu :3

Roy d'Epee napisał:

^piszesz o tej osiemnastce, jakby zaraz po uzyskaniu pełnoletności rodzicie mieliby wyrzucić cię z domu, żebyś zaczął sam siebie utrzymywać, pracować, płacić podatki, etc.
A to tak naprawdę niczego nie zmienia, poza tym że zrobisz sobie prawko i nie będziesz musiał chować się z piwem w krzakach. Wielka mi dorosłość.

Może mnie nie wyrzucą, ale już słyszę te komentarze "jesteś pełnoletni, poradź sobie sam".

MardyBum napisał:

Poza tym nie nadaję się do związków

Mardy, serio mówisz? : )))))))

Cathy napisał:

Ja mam w planach założenie Domu Starej Panny, ze wszystkimi luksusami, oraz 'galerią mężów' (muzycy, aktorzy, piłkarze, modele, wszystko wedle uznania). Kot wpisowy. Zapraszam za kilka lat.

A siatkarze będą? <3 Bo jeżeli tak, to także się piszę.

Nie wyobrażam sobie siebie jako żony i matki. Jestem w stanie wyimaginować sobie zaledwie moją wymarzoną pracę, której przebieg i tak zapewne odbiega od realiów. Jestem niepoważnym rozpieszczonym bachorem.

^ Oczywiście! Wszystko, co lubimy.

Od półtora miesiąca prowadzę coś, co można nazwać życiem samodzielnym. Stawiam kulawe kroki w prowadzeniu mieszkanka tak, aby nadawało się do życia. Mieszkanie bez rodziców ujawnia nowe cechy charakteru, ja odkryłam, że każdy rodzaj bałaganu jest okropnie irytujący, nawet ten zrobiony przez siebie (już nie mówię, że przez kogoś :>). Uczę się gospodarować pieniędzmi, co nigdy nie było moją mocną stroną. Generalnie nie przyjmuję tego, jako jakiś szok, ale zawsze to pewien rodzaj odmiany życiowej.

Edit. Głupio brzmi to 'życie samodzielne', przecież ja się jeszcze sama nie utrzymuję.

Myślę, że sobie radzę całkiem i lubię bardzo to moje samodzielne życie. I jakoś szybko się w tym wszystkim odnalazłam, lubię sobie gotować, lubię prowadzić dom (no, na razie dzielę mieszkanie ze znajomymi, ale nie mogę się doczekać, kiedy już będę całkiem na swoim i nie będę musiała na nikogo krzyczeć, że znowu po sobie nie pozmywał).
Dorosłe życie jest fajne.

Cathy napisał:

^ Oczywiście! Wszystko, co lubimy.

Od półtora miesiąca prowadzę coś, co można nazwać życiem samodzielnym. Stawiam kulawe kroki w prowadzeniu mieszkanka tak, aby nadawało się do życia. Mieszkanie bez rodziców ujawnia nowe cechy charakteru, ja odkryłam, że każdy rodzaj bałaganu jest okropnie irytujący, nawet ten zrobiony przez siebie (już nie mówię, że przez kogoś :>). Uczę się gospodarować pieniędzmi, co nigdy nie było moją mocną stroną. Generalnie nie przyjmuję tego, jako jakiś szok, ale zawsze to pewien rodzaj odmiany życiowej.

Edit. Głupio brzmi to 'życie samodzielne', przecież ja się jeszcze sama nie utrzymuję.

Hehehehehehehe ]:->