Niepełnosprawni

I wasz stosunek do tychże.

Ja takie osoby bardzo szanuje i im pomagam.Bo mimo temu co ich spotkało, zyją dalej i dawaj rade.(Polska to nie kraj przystosowany dla ludzi niepełnosprawnych)

Czasem nie wiem, jak mam się zachować w stosunku do osoby niepełnosprawnej - czy jej pomóc, czy jednak nie, bo może chce sama sobie z czymś poradzić. Jak byłem mały przyjaźniłem się z takim Radkiem, który nie chodził - pamiętam, że nie było to dla mnie żadnym problemem, po prostu wiedziałem, że Radek zawsze raczkuje (no, nie umiem znaleźć słowa - odpycha się rękoma). Bawiliśmy się i było spoko.

Czasami zastanawiam się, jak się zachować. Bo niektórzy niepełnosprawni chcą, żeby nie patrzeć na nich przez pryzmat ich kalectwa, chcą być traktowani na równi. Inni zaś wkurzają się, kiedy człowiek odwraca wzrok widząc opóźnione dziecko, bo nie wie jak się zachować. Często sama jestem zmieszana - nie wiem, czy współczuć, czy udawać, że to nie ma znaczenia.

może to i znieczulica, ale zależy, bo patrzę na nich głównie przez pryzmat bibliotekarki z podstawówki. nie miała dłoni, drugą tylko w połowie sprawną. jak ktoś tylko spróbował zaśmiać się w jej obecności, czy chociażby UŚMIECHNĄŁ SIĘ do niej, to od razu robiła aferę na pół szkoły, że się z niej wyśmiewają. to było chore, w pewnym momencie normalne osoby przestały odwiedzać szkolną bibliotekę, chodzili tam tylko chłopcy z mojej klasy, którzy robili jej na złość, śmiali się, itd.

Zjedźcie mnie, ale nie lubię takich ludzi. Ja wiem, że to nie ich wina, że tacy są, ale zwyczajnie mnie tacy ludzie odpychają. Momentami się ich boję, więc z pewnością gdybym miał okazję, to bałbym się z jakąkolwiek osobą niepełnosprawną, chorą psychicznie itd. zaprzyjaźnić, zakumplować. Taki już jestem i mojego nastawienia do osób chorych nie zmienię.

Jako wolontariuszka miałam nie raz kontakt z niepełnosprawnymi - i to są całkiem normalni ludzie :) Czasem rzeczywiście nie wiadomo jak się zachować, bo niektórzy odrzucają pomoc i potrafią to robić w sposób nieprzyjemny.

Pamiętam mój pierwszy bliższy kontakt z takimi osobami - na Balu dla Niepełnosprawnych w Pałacu Kultury. Byłam wtedy dzieciakiem w pierwszej gimnazjum, popularne było mówienie sobie wzajemnie 'ty dałnie!' czy śmianie się jak ktoś się bujał 'masz chorobę sierocą czy co?' Od tego balu zrozumiałam jakie to głupie, dziecinne i okropne strojenie sobie takich "żartów".

Co do samej niepełnosprawności, to sama w pewnym sensie jestem. Nie jest to w żaden sposób widoczne, ale mam pewne ograniczenia ruchowe - między innymi nie mogę biegać i skakać (na lewej nodze). Ludzie czasami patrzą na mnie jak na kretynkę, jak spiesząc do autobusu doskakuję na prawej nodze, ale nie dziwię się, to komicznie wygląda ;d Jedynie wkurzający są ludzie, którzy widząc, że ktoś wsiada do autobusu o kulach nie dość, że nie ustąpią miejsca, to jeszcze potrafią podsiąść kogoś specjalnie widząc, że idzie na jedno miejsce, które się zwolniło :<